છૂપો રૂસ્તમ - એક હલકી ફૂલકી રોમાંચક પ્રેમ કથા

(અરે! કિંજલ! તમે તો ‘આવ બલા, પકડ ગલા’ જેવુ કરો છો! મારો સંપૂર્ણ બાયોડેટા તમારી પાસે છે પણ હું તો તમારા વિષે કક્કો જાણતો નથી. એમ આવા મહત્વના નિર્ણયો અત્તરીયાળ ન લેવાય. તમને કોઈ આ રીતે પ્રપોઝ કરે તો તમે હા પાડી દો? જરા તો વિચાર કરો. મને તમારો બાયો ડેટા મોકલો અને સાથે તમારા બે-ત્રણ અલગ અલગ પોઝમાં ફોટા મોકલો (કપડાં પહેરેલા!) પછી હું વિચાર કરું. ઈઝ ઈટ ઓકે?  

છૂપો રૂસ્તમ

હલકી ફૂલકી રોમાંચક પ્રેમ કથા.

ઋષભ સુવાની તૈયારી કરતો હતો. રાતના અગિયાર વાગ્યા હતા. મમ્મી-પપ્પા પણ ટીવી બંધ કરી તેમના રૂમમાં જતાં રહ્યા હતાં. ત્યાં અચાનક મોબાઈલની રિંગ વાગી. એ જ નંબર. આછા મલકાટ સાથે તેણે મોબાઈલમાં કહ્યું. “હલ્લો?”

s o r r y

 

SORRY                   

 રાતના બે વાગે ધૂંવાંપૂંવાં થતા અબ્દુલને પરાણે બાઈક પર બેસાડી રતન અડ્ડા પર આવ્યો. અબ્દુલે ઓરડીના ખૂણામાં રાખેલ ખોખામાંથી બાટલી કાઢી તેમાંથી એક ઘૂંટ ભરી રતનને ધરી. રતને બાટલીને હડસેલો માર્યો.

‘ઉસ્તાદ, ક્યા હુવા હૈ ? આવો મસ્ત દલ્લો હાથ લાગ્યો હતો, ક્યૂં છોડ દીયા? સબ જહેમત બેકાર ગઈ. ઔરત બી મસ્ત માલ થી મારું તો દિલ લલચાઈ ગયું હતું.’ 

આજ રે સપનામાં મેં તો....

(ધતત્ તેરેકી! આ વયમનું શસ્ત્ર તો બુઠ્ઠું નિકળ્યું. કોણ હશે આ યુવતી? છે તો ઈન્ડીયન એ નક્કી. કોને માટે આવી હશે? પરણેલી હશે? હાસ્તો. તો જ પોતાના બાળકને લેવા આવી હોય ને! પણ..પરણેલી હોય તેવી દેખાતી નથી! બની શકે કે કદાચ એ પણ મારી જેમ તેના ભાઈ કે બહેનના બાળકને લેવા આવી હોય? કહેવાય નહિ. ભાભીને પૂછવું જોઇએ. તેને કદાચ ખબર હશે! ના,ના. ભાભી વળી કેવો અર્થ કરે કોને ખબર?)

આખરે મેં જાન જોડી.

(હવે વારો આવ્યો કંકોત્રીનો નમુનો પસંદ કરવાનો. છગન છાપખાનાવાળો ત્રણ ચાર આલ્બમ આપી ગયો. ઘરની દરેક વ્યક્તિ એક એક આલ્બમ લઈને બેસી ગઈ. પહેલા જ આલ્બમમાં અમારા  લગ્નની કંકોત્રીનો  નમુનો હતો! માળા બેટાએ પાંત્રીસ વર્ષ જૂના નમુના પણ રાખી મુક્યા હતા!)

કિસ હર! કિસ હર!

(પમ્મી થોડી ક્ષણો કાંઇ બોલી ન શકી. પછી દોડીને નિલેંદુને વળગી પડી અને રડતાં રડતાં બોલી, “સર, તમે મારી સાથે લગ્ન કરી લો. હું તમને ખૂબ પ્રેમ કરું છું. સર. પ્લીઝ.”.. .. .. .. ના. નહીં છોડું. પહેલા તમે મને વચન આપો કે તમે મારી સાથે લગ્ન કરશો.” કહી પમ્મીએ વધારે જોરથી તેને જકડી લીધો. યુવાનીમાં ડગ ભરતી ષોડશી કન્યાના બાહુપાશથી નિલેંદુ અસ્વસ્થ થઈ ગયો. તેને સમજ ન પડી કે શું કરવું? ) 

ફક્ત પુખ્તવયના માટે

(પણ સતીશને આ શું સૂઝ્યું? શું પોતાના પ્રેમમાં કોઈ ઉણપ હતી? શું એ મારાથી જાતીય રીતે અસંતોષ અનુભવતો હતો? અનેકવાર સવાર સવાર સુધી માણેલી રંગીલી રાતો, એવું એક પણ આસન ન હતું કે તેઓએ ન માણ્યું હોય! એકમેકને હંફાવી દેવાની પ્રેમાળ હરિફાઇ વિ. શું પુરવાર કરતાં હતાં? શું ધીમે ધીમે સતીશનું અસલી સ્વરૂપ પ્રગટ થઈ રહ્યું છે? ના,ના. ઉર્વી, આવું તો ન જ હોય. તો શું એ શક્ય છે કે તે હવે મારાથી કંટાળી ગયો હતો?” ) 

અવ્યક્ત પ્રેમ

(સાત વર્ષ પછી મને ફોન કરજે. હું તારા ફોનની રાહ જોઈશ અને જ્યાં હોઈશ ત્યાંથી આવી જઈશ. કારણ કે તું મને બહુ ગમે છે. આ ચબરખી અહીં મૂકું છું, જો તને રસ હોય તો લઈ લેજે.” એમ એક શ્વાસે બોલીને તે અંદર ઘરમાં જતો રહ્યો.)

બાંધી મુઠ્ઠી ?

બાંધી મુઠ્ઠી ?

સાંપ્રત સમાજની વરવી વાસ્તવિકતા એ છે કે સામાન્ય મનુષ્યને માટે બળિયા સામે બાથ ભીડવાનું લગભગ અશક્ય થઈ ગયું છે. સત્તાધારીઓ સતાનો બેફામ ઉપયોગ સ્વાર્થ માટે કરે છતાં તેઓનો  વાળ પણ વાંકો નથી થતો. કઢંગી અને અટપટી ન્યાયપ્રક્રિયા માત્ર અમીરોને અને પહોંચેલા ગુનેગારોને જ બચાવે છે.  

બાંધી મુઠ્ઠી ?

 

"જુઓ સુમનભાઈ,  જે કાંઇ થયું તે ખૂબ જ આઘાતજનક છે. મને પણ તેનું અપાર દુખ છે. પરંતુ  દુખને રોયા કરવાનો કોઈ અર્થ નથી. બીજું બધુ બાજુએ મૂકીને અત્યારે તમારે દીકરી ચૈતાલીને સંભાળવાની જરૂર છે. બળીયા સામે બાથ ભીડવાનું આપણું ગજું નથી. તમને ખબર ન હોય તો કહું કે ત્રણમાંથી એક મીનીસ્ટરનો છોકરો છે બીજો જે ક્લબમાં આ બન્યું તેનાં ચેરમેનનો પુત્ર છે અને ત્રીજો પણ રાજકીય આગેવાનનો છોકરો છે. એ લોકો મોટા બિલ્ડર અને અતિ ધનિક અને પહોંચેલી માયા છે. તમને ખબર છે તમારી ફરિયાદ પછી જ્યારે પોલીસ પ્રેસિડેન્ટને ઘેર તેનાં છોકરાને પકડવા ગઈ ત્યારે પોલીસ કમીશ્નરને દોડતો બોલાવ્યો હતો અને કલબના પ્રેસિડેન્ટે  તેને લાફો ઝીંકી દીધો હતો! પોલીસ વિલા મોંએ  પાછી ફરી હતી. .” અન્ડર સેક્રેટરી મહેશભાઇ પટેલ તેમના મદદનીશ સુમનભાઈને પોતાના નિવાસસ્થાને બોલાવી સમજાવતા હતા.   

"હવે આમાં તમે કેટલું દોડશો? મારી સલાહ છે કે મુઠ્ઠી બંધ રાખવામાં જ શાણપણ છે. તમે સિદ્ધાંતને વળગી રહેશો તો દીકરી ચૈતાલીની અને તમારા કુટુંબની બદનામી સિવાય તમારા હાથમાં કાંઇ નહીં આવે. સમાજ અને મીડિયા ફોલી ખાશે. સત્તર સવાલો કરશે. ક્લબમાં શું કામ ગઈ હતી? કેટલા સમયથી દોસ્તી હતી?  માં-બાપે કેમ ધ્યાન ન આપ્યું? વિ. અનેક આડાતેડા પ્રશ્નો ઊભા કરીને વાતને દિવસો સુધી ડખોળ્યા કરશે. કોર્ટમાં વકીલો જેવા તેવા અશ્લીલ સવાલો કરશે અને  દીકરી પર અનેકવાર માનસિક બળાત્કાર કરશે. ક્લબમાંથી તમને એક પણ સાક્ષી નહીં મળે. તમે દિવસો નહીં, વર્ષો સુધી આ આઘાતમાંથી બહાર નહીં આવી શકો. તમે ખોટું ન લગાડતા પણ આ વરવી વાસ્તવિકતા છે. આપણા જેવા સરકારી નોકરિયાતો માટે નીચી મુંડીએ ચૂપ રહેવામાં જ ડહાપણ છે. મીનીસ્ટર સાહેબે કહ્યું છે કે ગુજરાતનાં નકશામાં જે શહેર પર આંગળી મૂકો ત્યાં તમને પ્રોમોશન સાથે બદલી કરી આપશે. બે-ત્રણ વર્ષ તમે અમદાવાદથી દૂર રહો અને બધુ શાંત થવા દો. ચૈતાલીને તમારા સાળા ઑસ્ટ્રેલિયા છે ત્યાં ભણવા મોકલી દો. તે પણ આ માહોલથી દૂર રહેશે અને જીવનમાં આગળ વધશે. તેનાં ભવિષ્યનો વિચાર કરો. કલબના પ્રેસિડેન્ટ તેનાં બધા ખરચા માટે વીસ લાખ રૂપિયા આપવા તૈયાર છે. મારુ માનો તો આ ઓફર સ્વીકારી લો અને બાંધીમુઠ્ઠી રાખો.

માનસી, જે ચૈતાલીની સહેલી હતી અને અત્યાર સુધી છુપાઈને બધુ સાંભળતી હતી તે ધસમસતી બહાર આવી, આંખમાં આંસૂ અને રોષિત અવાજે બોલી, “અંકલ, પપ્પાને એ પણ પૂછી લો કે ન કરે નારાયણ અને મારી સાથે આવું કાંઇ બને તો મારી કિમત શું આંકી છે તેમણે? વીસ લાખ? પચ્ચીસ લાખ? કેટલા લાખ રૂપિયા લઈને મને તડીપાર કરશે?”  

--ભજમન નાણાવટી                                                           1

                                          @@@@@  

Image: courtsey shutterstock,google images 

વરવી સંવેદના

 કોઈપણ કવિ કલ્પનાની પાંખે સવાર થઈને રચના કરે. કવિ અને કલ્પનાને અલગ ન કરી શકાય. પણ.. પણ કોઈ કવિ શેતાની કલ્પના કરે તો? અને તે પણ પાયાવિહોણી અફવાઓથી દોરાઈને? દેશના વડા પ્રધાનને માટે અભદ્ર ભાષા વાપરે ? તો.. તો મને તેના કાન  ખેંચવાનું મન થાય. પ્રસ્તુત છે.. 

તો મારે શું કરવું?

 (પતિ-પત્નીના અતિ અંગત અને નાજુક સંબંધો અને  તેના પ્રશ્નો પર આધારીત આ વાર્તાં છે. સુખી દાંપત્ય જીવનમાં કોઈ ક્ષણે અણધાર્યો વળાંક આવે કે સંબંધોના તાણાવાણા વીંખાય  જાય છે. બંનેના સંયુક્ત પ્રયત્નો છતાં લગ્નજીવન જોખમમાં આવી પડે છે. હસતું રમતું કુટુંબ પળવારમાં છિન્નભિન્ન થવાના આરે આવી પહોંચે છે. ત્યારે પતિ કે પત્ની વિચારે છે, "તો મારે શું કરવું?)