શુક્રવાર, 25 ડિસેમ્બર, 2009

આપ શું વિચારો છો ? - વેશ્યાવૃત્તિ ડામો કે મંજૂરી આપો: સુપ્રીમ


*****************************
Wish you all merry christmas.

******************************



વેશ્યાવૃત્તિ ડામો કે મંજૂરી આપો: સુપ્રીમ - Divya Bhaskar Daily Gujarati News Paper Ahmedabad Surat Baroda Rajkot News Gujarat Mumbai
દિ.ભા. Agency, New Delhi

સુપ્રીમકોર્ટનો કેન્દ્રને વેધક પ્રશ્ન: વેશ્યાવૃત્તિ કાયદાની મદદથી ડામી શકાતી ન હોય તો કાયદેસર કેમ નથી કરતા ?

સુપ્રીમ કોર્ટે કેન્દ્ર સરકારને જણાવ્યું છે કે દંડકીય પગલાંની મદદથી વેશ્યા વ્યવસાયને ડામી શકવો વ્યવહારુ રીતે સંભવ ના હોય તો તેને કાયદેસર મંજૂરી આપો.

શનિવાર, 19 ડિસેમ્બર, 2009

બંટુ




‘બંટુ‌‌‌.. .. ઓ.. .. ‘બં.. .. ટુ !’ ‌‌


‌ ‘… .. ‘


‘અભી તક ઉઠા નહિ ક્યા ?’


અને બંટુનું સવાર પડે. બસ, પછી તો હૉસ્ટેલમાં બંટુ જ બંટુ થઇ રહે. બંટુ એટલે અમારી હૉસ્ટેલનો હાથવાટકો ! કોઇપણ ચીજ વસ્તુ લાવવા લઇ જવાની હોય તો તે બંટુનું કામ. પહેલા માળ પર નવ નંબરમાં રહેતા પાટીલને ત્રીજા માળે રહેતા પઠાણ પાસેથી ડ્રોઇંગ બોર્ડ મંગાવવું હોય તો બંટુને નીચે બોલાવે અને પછી કામ સોંપે !


અમારી હૉસ્ટેલને ત્રણ માળ, દરેક માળ પર આઠ-આઠ રૂમ છે. ભોંયતળિયું ગણતાં ત્રીસ રૂમો થાય. ત્રીજા માળની ઉપર અગાસી છે. આ અગાસીના દાદર પરની ઓરડી-બંગલી એટલે બંટુનો ભવ્ય ’રાજ મહેલ.’ એમાં બંટુનું સમગ્ર રાચરચિલું સમાયું હોય. સરસામાનમાં તો એલ્યુમિનિયમના ટીફીનનાં ચાર ખાનાં, ચાર-પાંચ માટીનાં માટલાં (એક સાથે આટલાં માટલાં રાખવાનું રહસ્ય હજુ કોઇ તેની પાસેથી કઢાવી શક્યું નથી !), જેમાં તે વારાફરતી પાણી સંઘરી રાખે., બાકી એકાદ જર્જરિત મેલું ગોદડું અને કોઇ વિદ્યાર્થીનું ફાટેલું, રૂ નીકળી ગયેલું ગાદલું. તેનાં કપડાંમાં બે ફાટેલી ખાખી અર્ધી ચડ્ડી અને ખમીસ કે કોઇએ આપેલું ટીશર્ટ. શર્ટને કે ચડ્ડીને બટન હોવાં જરૂરી નહીં. ચામડાના એક પહોળા પટ્ટાની મદદથી તે ચડ્ડી પર સારો એવો કાબુ રાખી શકતો હતો.


બેઠી દડીના, થોડા ભરાવદાર શરીરવાળા બંટુનો ચહેરો, જમાનાનો માર ખાધેલ હોય, તેવો સખત હતો. તેમાં ગોળ પીળાશ પડતી આંખો વચ્ચે આગળ પડતું ભોલર મરચાં જેવું તેનું નાક વિશેષ ધ્યાન ખેંચતું. ત્રણ ચાર દિવસની વધેલી કાબર ચીતરી દાઢી, માથે સફેદ, ટુંકા વાળ હોવા છત્તાં તેની ઉંમરનો ક્યાસ કાઢવો મુશ્કેલ હતો.


‘બંટુ‌‌‌.. .. ઓ.. .. ‘બં.. .. ટુ !’ ‌‌


‌‘… .. ‘


‘અબે બંટુકે બચ્ચે,’ સોળ નંબરવાળો પાટીલ બૂમ પાડ્વાનો. ‘અબે ! લઉકર યે, લે આ ચા પી જા.’



સોમવાર, 14 ડિસેમ્બર, 2009

સુનીતા ક્રીષ્ણન



"મને જો ઈશ્વર સામે મળે તો

હું મારા ખુલ્લા હાથે તેનો ટોટો પીસી નાખું." -સુનીતા ક્રીષ્ણન 

આ શબ્દો છે એ     સ્ત્રીના જે ફક્ત 15 વર્ષની માસુમ વયે આઠ આઠ નરાધમોની હવસનો શિકાર થઇ હતી. હા, તેઓએ આ નિર્દોષ, નાજુક બાળકીને પીંખી નાખી હતી, તનથી અને મનથી ઘાયલ કરી હતી. તેના માન-સન્માનને ઠેસ પહોંચાડી હતી. વાત એટલેથી જ અટકી ન હતી, પછીના બે વર્ષ સુધી સમાજે તેને હડધૂત કરી, તેને બહિષ્કૃત કરી. સુનીતા કહે છે, "મને ત્યારે કે અત્યારે, શારીરિક અથવા માનસિક ઈજાનો અહેસાસ એટલો નહોતો થયો, પરન્તુ ત્યારથી આજ દિન સુધી અતિશય ઘૃણાસ્પદ પ્રકોપ મારા માહ્યલાને કોરી ખાય  છે."


શુક્રવાર, 11 ડિસેમ્બર, 2009

કોઇ તો.....


(ગુજરાતી સાહિત્ય પરિષદ, અમદાવાદ ની 'સર્જકો સાથે સંવાદ' બેઠકમાં એક મંગળવારે શ્રી ચિનુ મોદીએ ગઝલ પર માર્ગદર્શન આપ્યું. તેમણે  'કોઇ તો આપણા પ્રેમને માનશે' પ્રથમ ચરણ પર રચના કરવાનું લેસન આપ્યું હતું. છંદ વિધાન : ગાલગા ગાલગા ગાલગા ગાલગા.  મારો પ્રયાસ અત્રે પ્રસ્તુત છે.. .. .. .. )

 
કોઇ તો આપણા પ્રેમને માનશે
પ્રેમ છે આપણો દેશને માનશે.


જાતિના ઝેરને સિંચશું ના કદી
એકતાની ભલી જ્યોતને માનશે


મેઘથી છાવરી રાત છો ને રહી
લામથી ઊજળી રાતને માનશે


દાનવી કર્મથી ત્રસ્ત છે માનવી
કોઇ તો આપણી ટેકને માનશે


દેશને શિખરે લાધશું સંપથી
દેશ કાજે દિલે, દાઝને માનશે


યા ખુદા ! જાન તો દેશને આપશું
કોઇ તો આપણી નેમને માનશે.

                                ભજમન


[નોંધ:- સુજ્ઞ મિત્રોએ કાફિયાની ક્ષતિ તરફ ધ્યાન દોરતાં મૂળ પ્રકાશિત કાવ્યનું આ સુધારેલું સંસ્કરણ છે. તા. 12/12/2009. 03:00 PM]

શુક્રવાર, 4 ડિસેમ્બર, 2009

રાજી-નામું


વિજયરાયનું મન કામમાં ચોંટતું ન હતું. આવતી કાલ સવારની મુખ્યમંત્રી સાથેની અગત્યની મુલાકાત માટેની તૈયારીને આખરી ઓપ આપવાનો હતો. પરંતુ તેનું મન વારંવાર આજ સાંજની ઘટનાને યાદ કરતું હતું. મન કોઇ અકથ્ય ભાર તળે દબાતું હોય તેમ લાગતું હતું. તેમણે લેપ ટોપ બંધ કરી બેડસાઇડ ટેબલ પર મુક્યું. બેડરૂમની રોશની ઓછી કરી, એ.સી.નું ઉષ્ણતામાન અનુકૂળ કર્યું અને પથારીમાં લંબાવ્યું.

સાંજે ઓફિસમાં ન બનવા નું બની ગયું. વિજયરાયને નવાઈ લાગી કે પોતે પોતાની લાગણીઓ પર કાબુ કેમ ન રાખી શક્યા? નબળું મનોબળ એ ક્યાંક વધતી ઉંમરની નિશાની તો નથીને? ના, ના. એ શક્ય નથી. અલબત્ત, ઉંમર તો વધે જ છે એને રોકી શકાતી નથી. છપ્પન તો થયાં એટલે વાર્ધક્ય તરફ ગતિ તો આરંભાઇ જ ગઇ છે. ભલે શરીરની સ્વસ્થતા ઈશ્વરકૃપાથી અને નિયમિત દિનચર્યાથી જળવાય રહી છે. આથી પાંગરતી પ્રૌઢાવસ્થા કરતાં આથમતી યુવાની કહી શકાય. તેમ છત્તાં આજના બનાવનાં દૂરગામી તથા નજીકના પરિણામો તરફ દુર્લક્ષ ન સેવી શકાય. આજના બનાવનું વિપરીત પરિણામ ન આવે તે માટે મોડર્ન મેનેજમેંટની ભાષામાં જેને ‘ડેમેજ કંટ્રોલ’ કહેવાય તે અમલમાં મૂકવું જરૂરી હતું. નોનસેંસ! તો શું પોતાની લાગણીઓ ખોટી હતી? કે પછી ઊર્મિઓના આવિર્ભાવના પડઘા ખોટી રીતે ન પડે એ જોવાનું હતું ?

“ગમેતેમ, પણ વિજયરાય! તમે લાગણીઓના પ્રવાહમાં તણાયા હતા એ ચોક્કસ છે.” અરે, આ શું? પ્રતિભાનો અવાજ ક્યાંથી? વિજયરાયે પત્નીના ફોટો સામે નજર નાખી. સુખડના હારવાળા ફોટામાં પ્રતિભાના ચહેરા પર વિલસતું હાસ્ય તેને મોનાલિસાના હાસ્ય જેવું ભેદી લાગ્યું. ‘પ્રતિભા, તેં તો મને અચાનક 'આવજો' કહી દીધું પણ મેં તને ક્યાં વિદાય આપી છે? આજે ઓફિસમાં જે બન્યું તેની તું સાક્ષી છે ને ? ઓફિસમાં જે ઘોડાપૂર આવ્યું તેની જનેતા કે પ્રેરક બળ ક્યાંક તું તો નથી ને? તારા આ માર્મિક હાસ્યનો અર્થ મારે શું કરવો ? એક તારા આ હાસ્યનો ભેદ હું ક્યારેય પામી શકવાનો નથી.’ વિજયરાય ભૂતકાળમાં સરી પડ્યા.

‘બા, આજે કોઈનો જન્મદિવસ છે?’ જમવા બેસતાં થાળીમાં પિરસાયેલી વાનગીઓ પર નજર નાખતાં વિજયરાયે પૂછ્યું.

‘ના. કોઈનો જન્મદિવસ નથી.’ બાએ જવાબ આપ્યો.

‘તો કેમ શીરો બનાવ્યો છે આજે ?’

‘આ તું દસ દિવસ બહારગામ રખડી આવ્યો અને સવારે ગાડીએથી આવીને તરત નોકરીએ જતો રહ્યો તે પ્રતિભા કહે કે બા ટુરમાં જે તે ખાધું હશે તો સાંજે કઇંક સારું બનાવીએ. તેથી તને ભાવતો શીરો બનાવ્યો.’

રસોડાના દરવાજે ઊભેલી પત્ની તરફ નજર નાખતાં તેના ચહેરા પર મરક મરક હાસ્ય રેલાઇ રહ્યું હતું. શયનકક્ષમાં પણ તેણે મૌન ન તોડ્યું. છેવટે મેં કાન પકડ્યા. ‘હું હાર્યો બસ. હવે તો ભેદ ખોલો મોનાલીસાદેવી!’

પ્રતિભાએ એ જ અકળ મુસ્કાન સાથે ઓશિકા નીચેથી દેશીહિસાબ અને બાળપોથી સરકાવી મને ધરી. અને શયનકક્ષમાં વસંત છવાઇ ગઇ.

વિજયરાયે નિઃશ્વાસ નાખ્યો. ‘હા. મને ખબર છે, “તું હમેશની જેમ એમ જ કહેવાની કે ઈશ્વર જે કરે તે સારા માટે.” શું ધૂળ સારા માટે ? આમાં સારું શું થયું? આવતીકાલે છાપામાં સમાચાર હશે કે પ્રતિષ્ઠિત દવાની કંપનીના ચેરમેને પોતાના પુત્રની સેક્રેટરીને.....”’

બુધવાર, 2 ડિસેમ્બર, 2009

આપ શું વિચારો છો ?

સ્વિત્ઝર્લેન્ડમાં આશ્ચર્યજનક મતદાન મસ્જિદોના મિનારા   
ઉપર   પ્રતિબંધ


જિનીવા, તા.૩૦

સ્વિત્ઝર્લેન્ડના મતદારોએ દેશમાં મસ્જિદોના મિનારા પર પ્રતિબંધ લાવવા અંગેના બંધારણીય સુધારાની તરફેણમાં પ્રચંડ મતદાન કર્યું છે. તેના પરિણામે સ્વિત્ઝર્લેન્ડમાં મસ્જિદોમાં મિનારા બાંધવા પર રોક આવી જશે અને તે મુસ્લિમોની વધતી વસ્તી સામે પસ્તાળ પાડનારો મોખરાનો યુરોપિયન દેશ બની જશે.



મુસ્લિમ જૂથોએ વોટિંગને પક્ષપાતી, ઇસ્લામવિરોધી ગણાવી વખોડયું

શુક્રવાર, 27 નવેમ્બર, 2009

અનય

આજે અનયનો જન્મદિવસ છે. આજથી ત્રણ વર્ષ પહેલાં મારી પુત્રિ પંક્તિએ ઓકલેન્ડ, ન્યુઝીલેન્ડ ખાતે માતૃત્વ પ્રાપ્ત કર્યુ. (27, નવે. ૨૦૦૬)  અનય અવતર્યો. હજારો માઇલ દૂર હોવા છત્ત્તાં, હૃદયમાં અજબ પ્રકારના આનંદની અનુભૂતિ થતી હતી. એ ઊર્મિઓને શબ્દોમાં ઉતારવાનો એક પ્રયત્ન....
( થોડા શબ્દોનો પરિચય આપવો જરૂરી લાગે છે. કલકલ =પંક્તિનું લાડનું નામ. અમિત-મંજરી= અનયના દાદા-દાદી, તપન=પપ્પા., વિરલ=કાકા.)


અનય
નાનકડી પંક્તિ, પરિણય,પ્રણય
પાંગરે પારણે કલકલ અનય

રવિકિરણે વસંતે મંદ મલય
ખિલે ફુલકુસુમિત સદા અનય

અષાઢ ઝરમરે પ્રફુલ્લિત ધરા
અમિતમંજરી પ્રેમ પલ્લવિત અનય

તપન વિરલ કરકમલ મય
તરલ સરલ અમર અનય
 28/11/2006.

શુક્રવાર, 20 નવેમ્બર, 2009

મારી પ્રથમ વાર્તા.


( આ વાર્તા મારા કોલેજકાળ દરમ્યાન (1972) માં લખાઇ હતી. ત્યાર બાદ વાર્તામાસિક “ચાંદની”ના જાન્યુ., 1975ના અંકમાં છપાઈ હતી. એ જ સ્વરૂપે, કશા ફેરફાર વિના અહીં મુકી છે. આથી 37 વર્ષનો ગાળો ભાવકને ઊડીને આંખે વળગે તે સ્વાભાવિક છે.)

પત્તાંનો મહેલ


મેસમાંથી આવી જોષીએ રૂમ ખોલી, લાઇટ કરી. વરિયાળીથી ભરેલ મૂઠો ટેબલ પર ઠાલવ્યો. ખુરશી ખેંચી બેઠો. ટેબલની ધાર પર પગ ગોઠવી, પાછલા પાયા પર ખુરશી ઝૂલાવતાં ઝૂલાવતાં થોડી વરિયાળી હાથમાં લઈ સાફ કરવામાં ધ્યાન પરોવ્યું.

‘ઓ.પી.ડી.નો રીપોર્ટ તૈયાર કરવાનો છે. આ વખતે લેટ સબમીટ થશે તો ડૉ. પટેલ ધૂળ કાઢી નાખશે. ગયે વખતે તો બા’નાં કાઢી છટકી જવાયું હતું. કાલે પાછો ‘ઑપરેશન ડે’ છે. એટલે આખો દિવસ રીપોર્ટ લખવાનો તો ટાઇમ જ મળવાનો નહિ. ચાલ, જીવ !’ બબડતાં ટેબલ પરથી પગ નીચે ઉતાર્યા, ખાનામાંથી રીપોર્ટ હાથમાં લઈ ટેબલલેમ્પ એડજસ્ટ કર્યો.

‘હમ્મ્મ્મ્મ, નરગીસ સાલી આવી નહિ – માળીએ ઝાલો આપ્યો! સાંજ આખી રૂઇન થઇ ગઇ! દોઢ કલાક ટૉકીઝ પર પગનું પાણી ઉતાર્યું તે નફામાં. કાલે વાત છે !’ પેનનું ઢાકણું ખોલતાં ખોલતાં વળી વિચારે ચઢ્યો. ‘પેલા અરૂણિયા સાથે આજ લાયબ્રેરીમાં ગપાટા મારતી હતી. નક્કી તેની સાથે જ ઊપડી હશે. અરૂણિયો પણ પાકો પોલસન છે ! જહન્નમમાં જાય બંન્ને !’ કહેતાં જોષીએ રીપોર્ટ લખવા પ્રત્યે મન વાળ્યું. ‘કેસ નંબર ... ?‘

‘ધત્તેરેકી ! પેનમાં શાહી તો છે નહિ ! દસ દિવસથી ખડિયો ખલાસ થઈ ગયો છે – સાલું દરરોજ ભૂલી જવાય છે ! હવે હમણાં તો રીપોર્ટ નહીં લખાય. બાજુમાં શાહ આવશે ત્યારે તેની પાસેથી શાહી લેવી પડશે. એ પણ પાકો અમદાવાદી છે, જાજરૂ જશે તો ય રૂમને લોક કરીને જશે ! ચાલ, કાલના ઑપરેશનની તૈયારી કરું. લાસ્ટ ટાઇમ તો બન્ને ટૉન્સિલનાં ઑપરેશન હતાં એટલે ગાડું ગબડી ગયું, પણ આ વખતે તો “એપેંડક્ટૉમી” છે, વાંચ્યા વગર નહિ ચાલે. વળી ડૉ. બાફના આવવાનો છે, પ્રીપેર્ડ નહિ થવાય તો લેફ્ટ રાઇટ લેશે!’

ઊભા થઇ કબાટમાંથી ‘બેઈલી’ લઈને ફરી ખુરશી પર બેઠો.

શુક્રવાર, 13 નવેમ્બર, 2009

લો કરી કવિતા.

લો કરી કવિતા.


આરવની એક ઉતરડ કરી,
આડી તેડી વહી સરિતા
હું મુજ મનમાં હરખાઉં,
લો કરી કવિતા.


છંદને શું વળગે ભૂર,
એવોર્ડ લાવે તે શૂરતા
માત્રામેળની એસીતેસી.
લો કરી કવિતા.


અલંકારને રાખો અળગા,
અછાંદસના પાડો પડઘા
બ્લોગની અટારીએથી
લો કરી કવિતા.


વિમોચનના સમારંભે,
વચેટિયાની વાટે વાટે
આભાસી કીર્તિ સહુ ગાંઠે,
લો કરી કવિતા.


                                          - ભજમન
                                         12/11/2009. .
( આરવ=શબ્દ )

શુક્રવાર, 2 ઑક્ટોબર, 2009

2ND CTOBER,2009.

Exactly one year back this Blog was created. But there was no photograph. I went in search of my suitable snap and in the process lost the blog ! Queer? Foolish? Well, whatever you name it, it’s a fact.

Then, a lot of water flowed in the river Sabarmati (Ahmedabad, India) and in the river Whangnui (Auckland, NZ). Yes, one year passed. I shifted temporarily from Ahmedabad, India to Auckland New Zealand. From OVEN (40 Deg.C) to Deep fridge (4 DegC) !

Yesterday when I was surfing for some Gujarati Blog sites , suddenly I found my own Blog- VARTALAP !!! I was stunned.

It also happens to be 2nd October today. The birthday Of the great Mahatma Gandhi !

But I am upset.

Mr.Gandhi used “Strike” as weapon, or rather a tool against British reign and overthrew it.

Unfortunately, today, this same tool is misused. So far as the trade unions and political parties were misusing it for their short term goal it did not hurt me.

But when the teachers-GURUS of Art of Communication- used this tool, I was upset. Those who are aware of the Indian scenario will understand this. How can teachers of IIMs- Masters of art of Negotiations – can resort to Strike??!

Is this what they are going to teach future Managers ? Would Mr.M.K.Gandhi have approve it ?