‘સાહેબ, સાહેબ ! ડૉક્ટર સાહેબ !!’ રાત્રિના ક્વાર્ટરના દરવાજા પર નાઇટ ડ્યુટી ના વૉર્ડબૉયનો અવાજ આવ્યો. ડૉ. પરમારે ભર ઊંઘમાંથી ઊઠી લાઇટ કરી. ઘડિયાળમાં જોયું તો રાત્રિના 12:45 થયા હતા. ડૉ. પરમારે ઝટપટ સ્લીપર પહેરી દરવાજો ખોલ્યો.
‘સોલંકી ! શું કોઇ કેસ આવ્યો છે ?’
‘પરમાર સાહેબ, ઝટ ચાલો. ઈમર્જંન્સીમાં આપઘાતનો કેસ છે.’
‘પણ અલ્યા ફોન કરવો હતો ને ? દોડતો કેમ આવ્યો ?’
‘ફોન ક્યાં ચાલે છે ! પી.આઇ. જોષી સાહેબનો છોકરો છે.’
‘ઠીક છે તું જા. પેશંટને ઓટીમાં લેવરાવી લે. હું આવું છું. અને ડૉ. પટેલને બોલાવી લાવજે,’
‘પટેલ સાહેબને ત્યાં તો પે’લેથી જ કહી આવ્યો છું. સાહેબ !’